Kunstzinnige vorming voor kinderen, die nog nergens aan meedoen.
Het Wijkatelier
Het Rotterdamse gebied Feijenoord, vroeger de deelgemeente, heeft de hoogste armoedecijfers in Nederland. Uiteraard is er veel aandacht voor en worden er veel activiteiten georganiseerd. Toch wordt een grote groep bewoners en daarmee ook de kinderen niet bereikt. Zo gaan veel 4 jarigen naar de basisschool zonder dat zij Nederlands spreken.
Zij staan dan al op afstand.
Uit ons onderzoek bleek, dat deze kinderen slecht bereikt worden door andere organisaties. Dit heeft o.a. de volgende oorzaken:
- Men voelt zich veiliger binnen de eigen cultuur.
- De Nedecrlandse taal wordt slecht beheerst
- Er is geen geld voor een lidmaatschap of eigen bijdrage
- Men is het niet gewend, de kinderen over te dragen aan anderen, behalve de leerkracht op school
- Het gezin leeft geïsoleerd
Het geïsoleerde bestaan van de kinderen, behalve op school, en ook het feit, dat er gewoon weinig of geen geld is voor iets anders dan het dagelijkse leven leidt tot eenzaamheid, (pycho-somatische) klachten, ziektes, depressies, weinig zelfvertrouwen enz. De volwassenen lijden hieronder, maar de kinderen het meest. De ervaringen in 2017 met theater met kids in Crooswijk en Rotterdam Noord heeft ons geleerd, dat de achterstand groot is. Zowel op het gebied van de taal, als sociale welstand. De gevolgen hiervan zijn bekend. Kinderen trekken zich terug, hebben weinig zelfvertrouwen, kunnen hun creativiteit minder ontwikkelen en uiten zich daardoor soms agressief.
De scholen in de wijk lijden hier ook onder. Door een groot aantal kinderen, die meer zorg vragen, de zogenaamde zorgkinderen, is er weinig geld voor extra activiteiten. Zo vertelde een bewoonster met tranen in haar ogen, dat de musical in groep acht (weer) niet door kon gaan omdat er geen geld voor was.
Wat is het doel
Door de verschillende kunstvormen als het ware samen te smelten en samen aan dezelfde thema’s te werken ontstaat transformatie.’ Zo leren zij spelenderwijs hun talenten, kunnen deze verder ontwikkelen. Leren te relativeren, samen te werken, ervaren dat zij veel meer kunnen, dan je zou denken, leren zich anders te uiten, leren hun grenzen kennen, maar ook hoe je daarmee om kunt gaan.
Zo ontstaat waardigheid en trots. Je ziet wellicht de wereld anders en je weet dat jij ook kansen kunt krijgen en deze grijpen. Zoals een vader het in Crooswijk zo mooi verwoordde: ”Ik vond het eerst maar niks, dat mijn dochter elke woensdagmiddag weg was, met vreemde mensen. Maar elke keer kwam zij zo vrolijk thuis. En nu ik haar heb zien spelen, ben ik zo trots op haar. Dank jullie wel. Wat heeft zij een fantastisch mooie tijd gehad en wat is zij daardoor gegroeid. .
Wij lossen de armoede met ons project niet op, maar wij kunnen de kinderen wel op weg helpen naar het ontdekken van hun talenten en waar mogelijk ook voor hen individueel een mogelijkheid zoeken om door te gaan. Neemt wellicht het zelfvertrouwen toe en krijgen zij het gevoel echt iemand te zijn.