Toen in Suriname achterop de brommer bij mijn vader. Hij remde, veel stof, ik vloog door de lucht, en kwam met mijn keel op glas terecht. Een litteken over mijn hele keel.

Ook mijn vader had dat nauwelijks overleefd. Ja, vier elke dag dat je leeft, nu heb ik reuma.

Kijk bananen vingers, bananen teentjes. Heb ik er om gevraagd, nee.

Twee littekens van de reuma op mij schouder. Ze herinneren mij er elke dag aan. De littekens zijn zo.. dat er nog moeilijk een engeltje op kan zitten. Ik moet het zelf doen.

Want engelen zijn er, ik weet het zeker. Raoul, want zo heet mijn prins. Had een nichtje, ze deden alles met elkaar. Ze speelden, ze praatten, ze lachten het is niet mijn nichtje, het is mijn zus.

En dan was dat ook zo, zijn zus, ze waren één. Alsof een bijzondere kracht hen samenbond. Tot die ene dag die zwarte dag; nichtje was 24 en werd niet meer wakker.

De prinses sliep voor eeuwig. Mijn prins was ontroostbaar, vanaf die dag is hij bezig geweest met rouwen.

Raoul is er eigenlijk nooit bovenop gekomen. Het lijkt wel of zijn zwakke hart daar ontstaan is.

18 jaar lang rouwen, totdat hij zelf niet meer opstond, zijn hart had het begeven. Was het verdriet? Ja ik denk het, hij is 42 geworden.

42 .......... Zijn zus is 24 geworden... 42 24 24 42 zie jullie het? Het is een engelen getal hè 2442 Het is gespiegeld...

Moet ik huilen in een hoekje? Moet ik mensen spreken en huilen? Een keer kan je huilen, twee keer kan je huilen. Maar na drie keer huilen worden mensen je zat.

Je moet je verdriet alleen doen. Anders lopen mensen weg. Daarom maak ik grapjes.
Daarom help ik anderen.

Het houdt mij op de been. En in de avond drink ik een heel klein glaasje whisky. Uit de laatste fles van mijn prins. Totdat ook die leeg is.

2442... Ze geven een signaal af. Daarboven of ergens. Ze zijn gelukkig daarboven. Ze zijn samen.