En die nam ik mee, die nam ik mee op “reis”. Ik ging vaak op “reis”. Nou ja, ik vond dat toen een hele reis. Maar het was naar de hei, achter onze boerderij.

Daar had je midden op de hei verscholen tussen een paar bomen, een heidemeertje, een vennetje. Ik kon daar wegdromen en fantaseren, etend van mijn biest pannenkoeken met chocoladepasta.

Bavel lag behoorlijk geïsoleerd toen, ik ben er weleens terug geweest. Het is niet meer zoals vroeger, heel veel huizen, moderne huizen. Maar er waren ook weinig tot geen scholen in die tijd. Ik heb bijvoorbeeld mijzelf leren lezen.

In de hongerwinter kwamen mensen uit de grote stad, eten halen bij de boertjes. En die gaven dan vaak kinderboeken als tegenbeloning. Ik nam die vaak mee met de pannenkoeken naar het vennetje. Ik denk, dat veel bladzijden, chocoladevlekken hadden.

Er waren geen scholen in Bavel, dus ik moest naar een pensionaat. Bij de nonnen ver weg van huis, dat was streng en niet altijd leuk. Maar de nonnen vonden mij wel aardig, omdat ik al een beetje kon lezen. Ik heb daar geen hele slechte tijd gehad.

Al miste ik Bavel en de boerderij en de koeien. Ik wilde boerin worden, heel graag. Ik kwam met de trein langs een groot gebouw, waar “kweekschool” op stond. Ik dacht; dan moet daar ik heen...

Maar ik kreeg daar helemaal geen les in planten en in kweken. Of koeien... nee, ik werd schooljuf. En eigenlijk vond ik dat best leuk. Ik kwam te werken op het Afrikaanderplein.

Elke dag met de bus, trein heen en weer naar Bavel. Want in Rotterdam wonen, nee, dat ging mij te ver, ik wilde in de avond wel in de natuur zijn. Maar het was ver hoor, heen en weer.

Ik werkte op verschillende scholen, door heel Rotterdam. Dus nam ik toch de stap en ging naar Rotterdam. Grappig, ik woon nu twee huizen naast die eerste woning op de Hillevliet. Het was ook meer een kamer dan een woning.

Ik dacht niet aan de liefde tot die ene dag.  En daar zat Johan op de Beijerlandselaan.

Ik keek naar hem en ik zag iets wat ik al heel lang niet gezien had; een glinstering in zijn ogen, een glinstering net als vroeger bij de koeien.

Een glinstering die zei... jij bent mijn vriendin en ik ging bij hem wonen. We gingen uit, we hadden plezier en we hielden van elkaar. Ik bakte pannenkoeken voor hem zoveel als hij maar lustte.

Tot ... het noodloot toesloeg, Johan kreeg Alzheimer. Het werd vergeetachtiger en ook fysiek ging hij snel achteruit. Later werd het geheugen steeds minder, ik zag Johan ver weg zakken. En steeds meer begreep ik dat hij de wereld om zich heen aan het kwijtraken was.

En als ik dan thuiskwam, dan keek hij mij aan met lege ogen. Maar soms zag ik die glinstering terug in zijn ogen en dan...herken- de hij mij. Zijn mond krulde en zijn snor lachte. We zijn op die manier nog best lang bij elkaar gebleven.

Tot... Het is nu drie jaar geleden. Johan lag op zijn bed, hij was afscheid aan het nemen van ‘t leven. Hij zei tegen mij, uit het niets, ik heb honger, ik wil nog een laatste maaltijd. Ik vroeg; wat wil je lieverd? Pannenkoeken met chocopasta.

Ik bakte die pannenkoeken met alles wat ik in mij had. Hij nam een paar happen en deed zijn ogen dicht. De chocopasta zat in zijn snor. Ik gaf hem een kus en kuste de chocopasta uit zijn snor.

Ik woon nu alleen en het is goed. Pannenkoeken eet ik niet meer. Lezen wel, ik lees de kinderboeken van vroeger weer. En soms kom ik dan een chocoladevlek van vroeger tegen.