Toen ik acht was, was ik gelukkig in Pendrecht.
Het verhaal van Bep
Kennen jullie dat Pendrecht? Midden in Pendrecht ligt een plein.
Plein 1953 heet zo, omdat in 1953 een groot gedeelte van Nederland onder water stond. De watersnoodramp, maar dat wist ik toen niet. Ik was eigenlijk alleen maar gefascineerd door een echoput op dat plein.
Als je daar wat in riep dan hoorde je een echo. Wat eten we bij boer stuitjes ? Uitjes, uitjes, uitjes hoorde je dan. Wie is de burgemeester van Wezel ? Ezel ezel ezel...
In Pendrecht was ik gelukkig. Gelukkig met mijn broers en zussen. We hadden elkaar en we speelden buiten en elke dag trokken we naar de echoput.
Als ik aan Pendrecht terug denk, dan is het altijd mooi weer. Niet te warm, niet te koud. En dan riepen we in de echoput ‘Morgen weer mooi weer’, weer, weer, weer.
En dan was het de volgende dag ook mooi weer. Het leek wel als je er een wens in riep, dat je wens dan ook uit kwam. Ik probeerde dat een keer...
Mijn vader was een strenge man. Hij was 20 jaar ouder, dan mijn moeder. En hij schreeuwde en soms haalde hij ook uit. Ik weet nog... op een keer.
Aan tafel en er was spanning. Niemand durfde iets te zeggen. Iedereen moest met zijn handen boven tafel zitten. Je hoorde alleen het smakken en schrokken van mijn vader. Ik was acht en ik zei: ‘Er komt een dominee voorbij’! Mijn vader keek mij aan en ik kon net op tijd wegduiken.
Diezelfde dag riep ik een wens in de echoput. En het leek of die dan ook uitkwam. En dan kreeg ik weer een aai over mijn bol van mijn vader. Ik geloofde er echt in.
En het spelen op straat in Pendrecht was leuk. Hutten bouwen en dan zaten we daar uit kleine kopjes thee te drinken. Ik samen met mijn broers en zussen. We lachten en speelden en we waren jong en gelukkig.
Nu woon ik hier in Hillesluis en alles is anders. Ik heb geen contact meer met mijn zussen. Geen contact meer met mijn broers. Geen contact meer met mijn moeder.
Er is veel gebeurd. Veel ruzie, die opgelopen is. Geen contact, dat is het beste. Ik heb er ook vrede mee ..., denk ik.
Hier op het Walravenplein is geen wensput. Soms denk ik weleens, was er maar een wensput.
Dat zou ik er in roepen: ‘Hé hé... hoe gaat met jul......’
Maar ik denk dat er geen echo is. Geen geluid meer. De wensput werkte alleen in Pendrecht. Toen ik acht jaar was.